‘Rozeke van Dalen rijpte heel langzaam, na veel hooren en zien, na lange wandelingen in het veld, na veel omgang met boeren en kasteelbewoners’, schreef Buysse in 1905 na het voltooien van de roman. Hij dacht ook dat dit wel het beste werk zou worden dat hij had geschreven. Het was inderdaad de eerste keer dat Buysse de werelden van boeren en kasteelbewoners op zo een harmonieuze wijze had vervlochten. De gedetailleerde beschrijvingen van het Vlaamse boerenleven zijn realistisch én idyllisch zoals de schilderijen van goede vriend Emile Claus. Maurice Maeterlinck noemde de roman een meesterwerk.